Que din os rumorosos na costa verdecente, ó raio transparente do prácido luar? Que din as altas copas de escuro arume harpado co seu ben compasado monótono fungar?
Do teu verdor cinguido e de benignos astros, confín dos verdes castros e valeroso chan, non deas a esquecemento da inxuria o rudo encono; desperta do teu sono fogar de Breogán.
Os bos e xenerosos a nosa voz entenden, e con arroubo atenden o noso rouco son, mais só os iñorantes, e féridos e duros, imbéciles e escuros non nos entenden, non.
Os tempos son chegados dos bardos das idades que as vosas vaguidades cumprido fin terán; pois onde quer, xigante a nosa voz pregoa a redenzón da boa nazón de Breogán. | Que dizem os rumorosos na costa verdecente, ao raio transparente do plácido luar? Que dizem as altas copas de escuro arume serrado com o seu bem compassado monótono fungar?
Do teu verdor cingido e de benignos astros, confim dos verdes castros e valoroso solo, não dês a esquecimento da injúria o rude rancor; desperta do teu sono lar de Breogán.
Os bons e generosos a nossa voz entendem, e com arroubo atendem o nosso rouco som, mas só os ignorantes, e ásperos e duros, imbecis e escuros não nos entendem, não.
Os tempos são chegados dos bardos das idades que as vossas vaguidades cumprido fim terão; pois onde quer, gigante a nossa voz pregoa a redenção da boa nação de Breogán. | ¿Qué dicen los rumorosos, en la costa enverdecida al transparente rayo de la plácida luz de luna? ¿Qué dicen las altas copas de oscuro follaje arpado con su bien acompasado monótono zumbar?
De tu verdor ceñido y de benignos astros, confín de los verdes castros y del valeroso suelo, no des al olvido de la injuria el rudo enconamiento; despierta de tu sueño Hogar de Breogán.
Los buenos y generosos, nuestra voz entienden y con devoción atienden nuestro ronco sonido, pero solo los ignorantes y los salvajes y los duros, imbéciles y oscuros, no nos entienden, no.
Ya llegaron los tiempos de los bardos de las edades en que vuestras vaguedades cumplido fin tendrán; pues, por doquier, gigante nuestra voz pregona la redención de la buena Nación de Breogán. | What do the murmurers say on the verdant coast under the transparent beam of the calm moonlight? What do the high treetops of dark bent foliage say in their harmonious monotonous hum?
Girded by your greenness, and by benign stars, boundary of the green hill forts and worthy land, do not let into oblivion the harsh rancour of insult; awaken from your slumber, homeland of Breoghan.
The good and generous understand our voices, and eagerly they listen to our rough sounds; but only the ignorant, and barbaric and cruel, imbecilic and dark don't understand us.
The times are now upon us of the bards of the ages, when all your wanderings shall achieve their end; for everywhere, gigantic, our voice proclaims the redemption of the good nation of Breoghan. |